Het verhaal van Sabine
Ik houd van dit werk. Ik houd van mensen en ik houd ervan om mensen zelfvertrouwen te geven. “Yes, you can!”. Dat is mijn motto. Ik wil mijn cursisten meer leren dan alleen een taal. Ik wil ze een toekomst geven.
Sabine’ favoriete dichter is Hans Andreus. Hans was een van de dichters die na de Tweede Wereld Oorlog traditionele dichtregels losliet en begon te experimenten met gedichten zonder enige regels. In veel opzichte verschilt Sabine’s manier van lesgeven hier niet veel van.
Geanimeerd, grappig en experimenteel is hoe Sabine constant haar cursisten motiveert met interactieve oefeningen die verder gaan dan alleen de oefeningen uit het boek.
“Ik gebruik het boek voor de structuur en dan geef ik daar mijn eigen draai aan”.
“Ik neem cursisten mee naar de winkel waar ze de taal oefenen. Ik neem kleding mee naar de les om de cursisten deze te laten beschrijven. Ik wandel met ze naar het park en onderweg laat ik ze alle borden lezen en vertalen. Overal om ons heen zijn mogelijkheden om te leren.
Toen ik net begon, vroeg ik mijn cursisten om in het Nederlands te vertellen over hun verleden. Waar ze zijn opgegroeid, hoe hun dorp eruit zag. Ik had mij niet gerealiseerd hoe pijnlijk deze verhalen konden zijn.
De eerste student omschreef tot in detail zijn fijne jeugd in Kaboel, zijn huis, het heerlijke eten en zijn broers. Toen begon hij te huilen. Niemand vroeg waarom. Iedereen begreep dat hij verschrikkelijk had geleden als gevolg van de oorlog. Na deze les nam ik mij voor om van mijn lessen een veilige plek te maken waar de cursisten zich kunnen richten op vreugde in plaats van stilstaan bij het verleden.
Ik houd van dit werk. Ik houd van mensen en ik houd ervan om mensen zelfvertrouwen te geven. “Yes, you can!”. Dat is mijn motto. Ik wil mijn cursisten meer leren dan alleen een taal. Ik wil ze een toekomst geven.
Het verhaal van Marjolein
Ooit zei een cursist tegen mij, “you’re not a robot”. Dat was het beste compliment dat ik kon krijgen.
Marjolein’ favoriete kunstvorm is Duits Expressionisme. Ze houdt van de emoties in de schilderijen en dat je een klein beetje meer moeite moet doen om de schilderijen te begrijpen.
In veel opzichten weerspiegelt Marjoleins manier van lesgeven haar kijk op kunst. Haar dertien jaar ervaring bij Pace heeft haar geleerd dat je verder moet kijken dan het vanzelfsprekende. Ze weet als geen ander dat achter iedere cursist een fascinerend verhaal schuilt.
Hetgeen waar ik het meest van houd in mijn werk zijn de mensen. Zoveel van onze cursisten zijn niet naar Nederland gekomen omdat ze dat zo graag wilden, maar omdat ze hun eigen land moesten verlaten vanwege oorlog of vervolging. Hun veerkracht en moed zijn opmerkelijk. Ik leer net zoveel van hen, als zij van mij.
Lesgeven lijkt veel op schilderen, het is allebei creatief werk. Continu ben je de lessen aan het aanpassen aan de situatie. Continu moet je de lessen aanpassen aan de situatie. Ik bereid mijn lessen altijd voor, maar pas op het moment zelf merk je of iets werkt of niet. En als het niet werkt probeer ik iets anders. Je moet snel kunnen schakelen en altijd een plan B hebben.
Ik gebruik nooit mijn lesplannen van voorgaande jaren, ook niet als we hetzelfde boek gebruiken.
Ooit zei een cursist tegen mij, “you’re not a robot”. Dat was het beste compliment dat ik kon krijgen.
Elke groep is anders en heeft een andere aanpak nodig. Ik houd er van gemotiveerd te worden, te herontdekken waarom dit werk zo belangrijk voor me is en waarom het vak me nog steeds boeit. Als ik aan betrokken ben, zijn de cursisten dat ook.
Het verhaal van Meike
Ik heb altijd van diversiteit gehouden. Dat is ook de reden dat ik in Amsterdam wilde wonen en waarom ik les geef bij Pace. Het is zo’n diverse groep cursisten dat hier de taal leert.
Veel in Meike haar leven is nieuw. Hoewel ze al meer dan twaalf jaar les geeft, werkt ze pas sinds dit jaar bij Pace. Ook wordt ze dit jaar voor het eerst moeder. Maar misschien is haar grootste prestatie, de publicatie van het tijdschrift INCLUSIEF dat zij gecreëerd heeft. INCLUSIEF (www.inclusiefmedia.nl) is een tijdschrift geschreven door nieuwkomers in Nederland.
Ik heb altijd van diversiteit gehouden. Dat is ook de reden dat ik in Amsterdam wilde wonen en waarom ik les geef bij Pace. Het is zo’n diverse groep cursisten dat hier de taal leert.
Ik bewonder onze studenten zo ontzettend. Ze hebben de keus gemaakt om hun land te verlaten om allerlei redenen. Ze zetten zich zo in om een nieuwe taal te leren en een manier te vinden om hier een bestaan op te bouwen. Dat is zo lastig. Maar ze doen het met zoveel moed en toewijding.
Toen ik INCLUSIEF oprichtte, wilde ik de nieuwkomers een kans geven om hun Nederlands te oefenen maar op een manier die meer betekenis heeft. Zij maken het tijdschrift. Een keer per week komen we samen en geven we journalistieke workshops gericht op interview vaardigheden, editing en schrijven.
De invloed van het tijdschrift was niet alleen groot onder de makers ervan maar ook onder de lezers, die verrast worden door alle verschillende perspectieven. Maar op het zelfde moment beseft ook iedereen dat we eigelijk zoveel gemeen hebben.
Na het succes van INCLUSIEF, zijn we met nog een tijdschrift begonnen, TRANS. Dit tijdschrift is geschreven door de transgender gemeenschap in Amsterdam. Het werk is inspirerend omdat ik altijd omringd ben door mensen die met een nieuw avontuur zijn begonnen. Op die manier wordt het voor mij ook een avontuur.