Het verhaal van Ana
De grootste verandering in mijn leven, verhuizen naar Nederland, was niet gedreven door politiek of oorlog. Het was gedreven door liefde. Dit jaar ben ik getrouwd met mijn Nederlandse vriend. Ik kijk uit naar onze toekomst en alles wat nog komen gaat.
Ana is gewend aan verandering. Als klein meisje is zij opgegroeid in Georgië vlak nadat het communisme viel. Ana kan zich de dag nog goed herinneren dat er geen elektriciteit was en dat de hele familie dicht bij elkaar kroop in de woonkamer met kaarslicht. Zij zag haar vader worstelen nadat zijn baan als Minister van Transport uiteen was gevallen, ze keek op naar haar moeder die muziekdocente was en haar studenten mee naar huis nam zodat iedereen genoeg te eten had.
De grootste verandering in het leven van Ana was niet gedreven door politiek, oorlog of geld. Het was gedreven door liefde. In april van dit jaar trouwde Ana met haar Nederlandse vriend en verhuisde naar Amsterdam.
“Zeven jaar geleden hebben wij elkaar ontmoet op de universiteit in Berlijn. Na het behalen van onze masterdiploma’s, vervolgenden wij allebei ons eigen pad. Hij vertrok naar Canada voor werk en ik ging terug naar Georgië waar ik als brandmanager aan de slag ging voor Henkel, een verzorgingsproducten bedrijf”.
“Ik hield van mijn werk en volgens mij was ik er ook best goed in. Dus, verhuizen was niet makkelijk. Maar op een gegeven moment besloten mijn vriend en ik om onze relatie een echte kans gegeven”.
“Verhuizen naar het buitenland is een van de moeilijkste dingen om te doen. Ik liet mijn familie, mijn werk, mijn vrienden en alles wat ik kende achter. Wat ik nooit had verwacht is hoeveel mijn liefde voor hem zou groeien. Ik ben nu meer verliefd dan ik ooit ben geweest. Hij is een geweldige man en het avontuur waaraan we begonnen zijn wordt alleen maar beter. Ik kijk uit naar onze toekomst en wat er allemaal nog komen gaat”.
Het verhaal van Rawan
Het leven in Syrië is erg moeilijk nu, ik ben dankbaar dat ik nu op een plek ben waar ik weet dat ik mijn dochter kan voeden en waar ze veilig is. Ik voel me gezegend.
Wanneer Rawan vertelt over Damascus, lichten haar ogen op. Vooral als ze terugdenkt aan de donderdagen, wanneer haar grote familie samenkwam in de tuin van het huis van haar vader voor een uitgebreide maaltijd en uren aan gelach en goede gesprekken. Maar de donderdagen kregen een andere betekenis ten tijde van de oorlog, toen soldaten een van de heilige familiebijeenkomsten verstoorde en Rawan’s man arresteerden.
“Mijn man was op verlof van het leger zodat hij bij de begrafenis van zijn broer kon zijn. Soldaten zagen mijn man aan voor iemand anders. Ze richtten hun wapens op ons en namen mijn man mee. Hij werd in de gevangenis gegooid zonder te weten dat ze de verkeerde man hadden. Wekenlang wist niemand wat er aan de hand was. Het was vreselijk. Uiteindelijk, na maanden werd hij vrijgelaten. Op dat moment zei mijn man dat het voor ons niet langer veilig was in ons eigen land”.
“Mijn man vertrok als eerste zodat hij alles kon regelen voor mijn komst in Amsterdam. Onderweg naar het vliegveld, raakten mijn moeder en ik terecht in een auto-ongeluk. Mijn moeder moest naar het ziekenhuis. Ik werd verscheurd, ga ik naar Amsterdam of blijf ik bij mijn moeder. Maar mijn moeder zei, je moet gaan. Met mij komt het goed, je moet deze kans pakken”.
Dus, ik vertrok naar mijn man. Gelukkig, mijn moeder herstelde en alles gaat goed. Wij zijn erg blij dat het allemaal goed is gegaan en ik weg ben uit Syrië. Acht maanden geleden ben ik bevallen van een klein meisje genaamd Jouri, dit betekent rode bloem in het Syrisch.
Ik mis mijn familie thuis maar we hebben hier geweldige mensen die ook uit Syrie komen ontmoet die ook in Amsterdam wonen. We eten samen, gaan bij elkaar op bezoek en zij zijn onze tweede familie geworden.
“Het leven in Syrië is erg moeilijk nu, ik ben dankbaar dat ik nu op een plek ben waar ik weet dat ik mijn dochter kan voeden en waar ze veilig is. Ik voel me gezegend.
Het verhaal van Alex
Mijn dromen zijn eenvoudig: Nederlands leren. Een gezin. En mezelf zijn. Wat wil een mens nog meer?
Alex houdt van kleur, Zijn kleren, accessoires en zelfs de highlights in zijn haar, zijn een eerbetoon aan de levendige kleuren. Voor Alex was het niet altijd mogelijk om zich zo zelfverzekerd te kleden. Hij is opgegroeid in Yerevan in Armenië waar hij nooit helemaal zichzelf kon zijn.
“Mijn moeder weet nog steeds niet dat ik op mannen val. Ik kan haar dit niet vertellen. Er rust nog steeds een stigma op in mijn land. Als je een gesloten leven leidt, kan je overleven. Maar als je openlijk als homoseksuele man wil leven, is het leven daar vreselijk.
Tot 2003 was homoseksualiteit verboden in Armenië. Je werd op straat in elkaar geslagen, ontslagen van je werk of gevangen gezet. Het werd totaal niet getolereerd.
“Ik raakte betrokken bij het LGBT gemeenschap. Mijn ex-vriend en ik werden activisten, richtten een website op, spraken in de media en organiseerden evenementen. Toen zijn de dreigementen begonnen. Ons huis is meerdere keren overvallen, we kregen vreselijke telefoontjes op de meest nare tijdstippen. Zo lang als mogelijk was zijn we in Armenië gebleven. Toen de overheid ons begon te bedreigen dat we moesten stoppen met wat we deden, wisten wij dat het tijd was om te gaan”.
We kozen voor Nederland, omdat het een van de eerste landen was waar het homohuwelijk legaal was. Het leven hier is ontzettend goed. Mensen zijn open en tolerant. Ook is de natuur hier erg mooi. Mijn nieuwe hobby is fietsen. Ik vind het heerlijk. Ik fiets vaak naar Marken of gewoon langs de grachten. Ik fiets overal.
Mijn dromen zijn eenvoudig: Nederlands leren. Een gezin. En mezelf zijn. Wat wil een mens nog meer?”.